Poesia

Joan Margarit: Súplica

enero 2, 2021


«…¿De dónde venís, perros? ¿Qué mañana
evocan los ladridos de la noche?…»
JM

«Súplica»

De esta invernal mañana, amable y tibia,
por favor, no te vayas,
quédate sumergida en este patio
como si hubieses naufragado
dentro de nuestra vida.
Bajo el laurel, entre las aspidistras
de verdes hojas, anchas y románticas,
por favor, no te vayas, no te vayas.

Todo está preparado para ti.
Quédate, por favor, y no te vayas.
Tu fugaz triunfo sobre el nunca más,
dime si lo recuerdas: necesito
unas palabras con la clara y honda
voz de tu ausencia. Pero te recoges,
callada, en el pasado,
un lecho de tristeza fulgurante.

Así fuiste encerrándote, a lo largo de ocho meses,
en el capullo de la oscuridad,
y ahora, horrorizada por la luz,
surge aleteando la furiosa,
pálida mariposa de la muerte.

Pero, si estás muriéndote, aún vives,
y hago estallar la última alegría
de tu rostro cansado y las pequeñas
manos entre las mías. Y repito:
estar muriéndote es vivir aún.
De esta invernal mañana, amable y tibia,
por favor, no te vayas, no te vayas.

Joan Margarit

De: «Joana» – 2002

Poema original en catalán

«Súplica»

D’aquest matí d’hivern, amable i tebi,
per favor, no te’n vagis
i queda’t submergida en aquest pati,
com un naufragi, dins la nostra vida.
Entre el llorer i els testos d’aspidistres
de fulles verdes, amples i romàntiques,
per favor, no te’n vagis, no te’n vagis.

Tot està preparat perquè tu hi siguis,
doncs, queda’t, per favor, i no te’n vagis.
Digue’m si te’n recordes: necessito
unes paraules amb la clara i fonda
veu de l’absència per preguntar-te
pel teu fugaç triomf sobre el mai més.
Però calles, descanses al passat,
aquest llit de tristesa fulgurant.

I així has anat tancant-te en la poncella
de la fosca durant aquests vuit mesos,
fins que ara, horroritzada per la llum,
sorgeix aletejant la papallona
pàl•lida, furiosa, de la mort.

Però, si estàs morint-te, encara vius,
i faig esclatar l’última alegria
del teu rostre cansat
amb les petites mans entre les meves.
Morir-se encara és viure, em repeteixo.
D’aquest matí d’hivern, amable i tebi,
per favor, no te’n vagis, no te’n vagis.

Joan Margarit

De: «Joana» – 2002
Ed. Proa 2008©
ISBN: 978-84-843749-0-9

Joan Margarit i Consarnau nació en Sanahuja, Lérida, el 11 de mayo de 1938.
Es poeta, arquitecto y catedrático jubilado de la Universidad Politécnica de Barcelona.
Comenzó su andadura como poeta publicando en castellano, con «Cantos para la coral de un hombre solo», en 1963, en un libro ilustrado por Camilo José Cela, tras el que siguió un paréntesis de diez años sin publicar, volvió con «Crónica», en 1975.
A partir de 1980 comenzó a publicar en catalán.
Él mismo traduce su obra del catalán al castellano, o escribe indistintamente en catalán y castellano.
Dice desdeñar las corrientes poéticas y considera que: «Fuera de la poesía, el hombre se encuentra a la intemperie», y valora al poeta como «el ser más realista, el más pragmático, porque bebe de la realidad. Lo que no es pragmático es la economía»
En 1987 que se conmemoró el milenario de San Just Desvern, se estrenó su «Cantata de Sant Just».
Fue Premio Nacional de Poesía por «Casa de Misericordia», en 2008, y Premio Nacional de Literatura de la Generalidad de Cataluña el mismo año.
En 2013 le fue concedido junto a José Emilio Pacheco, el premio Poetas del Mundo Latino Víctor Sandoval, de México.
Es Premio de Literatura en Lengua Castellana Miguel de Cervantes en 2019.

También de Joan Margarit en este blog:

«Joan Margarit: Casa de misericordia»: AQUÍ

«Joan Margarit: Súplica»: AQUÍ

«Joan Margarit: Las cuatro de la madrugada»: AQUÍ

«Joan Margarit: Gente en la playa»: AQUÍ

«Joan Margarit: Mujer de invierno»: AQUÍ

«Joan Margarit: Después de cenar»: AQUÍ

«Joan Margarit: Tres mujeres»: AQUÍ

«Joan Margarit: Naufragios»: AQUÍ

«Joan Margarit: Las cuatro de la madrugada»: AQUÍ

«Joan Margarit: Flores blancas en la niebla»: AQUÍ

«Joan Margarit: El alba en Cádiz»: AQUÍ

«Joan Margarit: La espera»: AQUÍ

«Joan Margarit: Caligrafía»: AQUÍ

Bibliografía poética:

Cantos para la coral de un hombre solo. Barcelona: Editorial Vicens Vives. 1963. (Con prólogo de Camilo José Cela e ilustraciones de Josep María Subirachs).
Crónica. Barcelona: Barral Editores. Col. Ocnos. 1975.
Predicación para un bárbaro. Barcelona: Editorial Prometeo. 1979.
L’ombra de l’altre mar. Barcelona: Edicions 62, 1981.
Vell malentès. Valencia: Eliseu Climent/3i4, 1981 (Premio Vicent Andrés Estellés de poesía).
El passat i la joia. Vic: Eumo, 1982.
Cants d’Hekatònim de Tifundis. Barcelona: La Gaia Ciència, 1982.
Raquel: la fosca melangia de Robinson Crusoe. Barcelona: Edicions 62, 1983.
L’ordre del temps. Barcelona: Edicions 62, 1985.
Mar d’hivern. Barcelona: Proa, 1986.
Cantata de Sant Just. Alicante: Institut d’Estudis Juan Gil-Albert, 1987.
La dona del navegant. Barcelona: La Magrana, 1987.
Llum de plua. Barcelona: Península, 1987.
Poema per a un fris. Barcelona: Escola d’Arquitectes de Barcelona, 1987.
Edat roja. Barcelona: Columna, 1990.
Els motius del llop. Barcelona: Columna, 1993.
Aiguaforts. Barcelona: Columna, 1995.
Remolcadors entre la boira. Argentona: L’Aixernador, 1995.
Estaçió de França. Madrid: Hiperión, 1999. Edición bilingüe catalán-castellano.
Poesía amorosa completa (1980-2000). Barcelona: Proa, 2001.
Joana. Barcelona: Proa, 2002.
El primer frío. Poesía 1975-1995. Madrid: Visor, 2004.
Cálculo de estructuras. Madrid: Visor, 2005. Traducción castellana.
Arquitecturas de la memoria. Ediciones Cátedra, 2006. Edición castellana.
Casa de misericordia. Madrid: Visor, 2007. Edición bilingüe castellano-catalán (Premio Nacional de Poesía 2008).
Barcelona amor final. Barcelona: Proa, 2007.
Misteriosamente feliz. Madrid: Visor, 2009.
Intemperie. Antología. Madrid: Ediciones Rilke, 2010. Edición bilingüe castellano-catalán.
No estaba lejos, no era difícil, Madrid: Visor, 2011. Edición bilingüe castellano-catalán.
Se pierde la señal, Madrid: Visor, 2013. Edición bilingüe castellano-catalán.
Todos los poemas (1975-2012) Ed. Planeta 2015. Castellano.
La sombra del otro mar – Antología, 2016. Edición de Nórdica Libros. Castellano – Ilustrado por Josep M. Subirachs

You Might Also Like

No Comments

  • Reply Joan Margarit: Las cuatro de la madrugada - Trianarts noviembre 5, 2015 at 5:39 pm

    […] “Joan Margarit: Súplica”: AQUÍ […]

  • Deja un comentario

    Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.